Komitet Noblowski przemówił. Nagrodę Nobla w dziedzinie ekonomii, za eksperymentalne podejście do walki z globalnym ubóstwem, przyznano Esther Duflo, Abhijitowi Banerjee i Michaelowi Kremerowi.
Laureaci reprezentują nurt ekonomii rozwoju, która analizuje to, jakie możliwości na przezwyciężenie ubóstwa mają kraje o niskim dochodzie. Bo pomimo dużego postępu, jaki się dokonał w doskonaleniu mechanizmów walki z ubóstwem, jest ono w dalszym ciągu jednym z najbardziej palących problemów, stojących przed nami.
Ponad 700 milionów ludzi egzystuje, osiągając drastycznie niskie dochody. Co roku około pięciu milionów dzieci w wieku do pięciu lat, umiera na choroby, które są w pełni wyleczalne niewielkim nakładem środków. Największym chyba zaś wstydem świata jest fakt, że ponad połowa dzieci opuszcza szkołę, nie wynosząc z niej umiejętności pisania, czytania i liczenia.
Tegoroczni laureaci nagrody wypracowali nowe podejście w celu uzyskania wiarygodnych rozwiązań dotyczących sposobów walki z ubóstwem na świecie. W dużym skrócie, ich metoda polega na dzieleniu dużych zagadnień problemowych na mniejsze, łatwiejsze do badania i bardziej precyzyjne pytania. Dotykają one takich tematów jak edukacja i opieka zdrowotna dzieci. Naukowcy pokazali, że na takie drobniejsze, precyzyjne kwestie, można odpowiedzieć przez odpowiednio zaprojektowanie eksperymenty, przeprowadzane wśród osób bezpośrednio dotkniętych problemami.
W latach 90-tych Michaem Kremer ze współpracownikami udowodnili, jak skuteczne może być takie podejście, testując w Kenii możliwości poprawy wyników nauczania młodzieży. Wkrótce podobne badania, ale dotyczące innych zagadnień, podjęła Esther Duflo z mężem, Abhijitem Banerjee. Aktualnie ich metoda badań eksperymentalnych zdominowała ekonomię rozwoju.
W uzasadnieniu werdyktu, Akademia podniosła argument, że odkrycia badawcze laureatów, oraz tych badaczy, którzy poszli w ich ślady, znacznie poprawiła nasze praktyczne możliwości walki z ubóstwem. W wyniku jednego z badań, ponad pięć milionów indyjskich dzieci, skorzystało ze skutecznych programów korepetycji w szkołach. Badania tegorocznych noblistów wykorzystano również w celu wprowadzenia dotacji na profilaktyczną opiekę zdrowotną, które wprowadziło wiele krajów.
Eksperymenty przeprowadzone przez laureatów były bardzo ciekawe. W Kenii Kremer zastanawiał się, jak poprawić poziom nauczania. Spośród licznych szkół potrzebujących wsparcia, wylosował te, które dostały dodatkowe środki na darmowe posiłki, druga grupa otrzymała zaś więcej podręczników. O formie wsparcia i czasie jej otrzymania, decydował przypadek, co pozwoliło zniwelować różnice między tymi dwiema grupami na początku eksperymentu. Dzięki temu naukowcy mogli później wiarygodnie powiązać zmiany w efektach uczenia z różnymi formami wsparcia.
Okazało się, że ani więcej podręczników, ani darmowe posiłki, nie miały żadnego wpływu na efekty uczenia się. Dopiero późniejsze eksperymenty, pozwoliły powiązać je z faktem, że nauczanie nie jest wystarczająco dostosowane do uczniowskich potrzeb. Przeprowadzili je Duflo i Banerjee, wprowadzając w dwóch indyjskich miastach asystentów dydaktycznych, którzy wspierali dzieci. W wyniku badań okazało się, że pomoc skierowana do najsłabszych uczniów była najskuteczniejszym środkiem polepszenia efektów nauczania. To tylko dwa przykłady tego, jak nowa metoda badawcza pomogła w łagodzeniu ubóstwa na świecie, i jaki niesie potencjał pomocy tym, którym wiedzie się najgorzej.
Oczywiście później przeprowadzono wiele podobnych badań, ale to właśnie nagrodzona trójka była prekursorami metody. I to właśnie dzięki ich pracy, eksperymenty terenowe stały się, wśród ekonomistów rozwoju, standardem badania efektów działań, dotyczących zmniejszania ubóstwa.
Nagroda ufundowana przez Sveriges Riksbank (Bank Centralny Szwecji) wyniosła 915 300 dolarów, laureaci podzielą ją między siebie.